Jedni obwiniają je za gorsze wyniki w nauce, spadek koncentracji, izolowanie się dziecka od rodziny, a nawet jego napady agresji, drudzy widzą w nich atrakcyjne narzędzie do poprawiania zdolności motorycznych, ćwiczenia kompetencji społecznych i kształtowania wyobraźni. Prawda jak zwykle leży pośrodku, ale to od nas nauczycieli zależy, czy gry wideo będą dla uczniów tylko formą rozrywki, czy staną się też pomocą dydaktyczną.
Fragment artykułu z miesięcznika "Dyrektor Szkoły" 2018/12
Kiedyś gry wideo można było spotkać tylko w salonach z automatami, potem wraz z komputerami osobistymi trafiły do kafejek internetowych, a wreszcie domów. Nie było ich natomiast w szkołach. Czasem ktoś przyniósł game boya, ale po przerwie chował go do plecaka. Dla większości uczniów zdecydowanie ciekawszym zajęciem było bieganie po boisku, utrzymywanie relacji społecznych czy planowanie, jak się urwać z lekcji. Gry pojawiały się w zasadzie tylko podczas zajęć informatyki, i to też wtedy, gdy nauczyciel nie miał innego pomysłu.
Obecnie przechadzając się korytarzem losowo wybranej szkoły, zobaczymy zupełnie inny widok. Zapomniana piłka leży w kącie boiska, a grupa chłopców w milczeniu wpatruje się w ekrany swoich smartfonów, niedaleko trzy koleżanki skupiły się w kółeczku, ale nie po to, by plotkować – dopingują czwartą w robieniu eventu w Farmeramie. Ktoś inny w samotności zdobywa kolejny poziom w Clash Royale. Czwartoklasistka gubi plasterek ogórka, jedząc kanapkę podczas czesania swojej klaczy w Star Stable, szóstoklasiści dyskutują o wartości wylosowanych „loot boxów” (paczek) do Counter-Strike’a, a maturzysta przysypia na lekcji biologii, bo poprzedniego dnia „expił” (zdobywał punkty doświadczenia) do późnej nocy w League of Legends, eksterminując „mobów” (przeciwników).
Gry wideo wpływają na zachowania dzieci i młodzieży, więc niepodjęcie przez szkołę żadnych działań mających na celu wsparcie edukacji społecznej w tym zakresie byłoby nierozsądne.
