Publikowany od wrześniowego numeru „Dyrektora Szkoły” cykl artykułów poświęcony kompetencjom kluczowym kończę przeglądem metod sprzyjających ich kształtowaniu. Zakładam, że są one znane pedagogom, jednak obserwacja zajęć szkolnych oraz rozmowy z uczniami pokazują, że stosowanie tych metod nie jest codzienną praktyką.
Fragment artykułu z miesięcznika "Dyrektor Szkoły" 2019/1
Przypomnienie różnych metod nauczania/uczenia się w kontekście kompetencji kluczowych przyda się dyrektorom podczas rozmów przed i po obserwacji lekcji, a dla nauczycieli może być inspiracją do prowadzenia zajęć, zmiany postawy z eksperta na organizatora i uczestnika procesu dydaktycznego oraz świadomego rozwijania własnych kompetencji kluczowych.
Zgodnie z definicją Wincentego Okonia metody nauczania to celowo i systematycznie stosowany sposób pracy nauczyciela z uczniami, umożliwiający uczniom opanowanie wiedzy wraz z umiejętnością posługiwania się nią w praktyce, jak również rozwijanie zdolności i zainteresowań poznawczych uczniów (1970, s. 194). Profesorowi zawdzięczamy także powszechnie stosowaną klasyfikację opartą na koncepcji wielostronnego nauczania/uczenia się, czyli podział na metody: asymilacji wiedzy, samodzielnego dochodzenia do wiedzy, waloryzacyjne i praktyczne.
W materiałach metodycznych często spotykamy podział metod nauczania/uczenia się na cztery grupy, którym odpowiadają cztery rodzaje uczenia się:
- podające – uczenie się przez przyswajanie,
- problemowe – uczenie się przez odkrywanie,
- waloryzacyjne – uczenie się przez przeżywanie,
- praktyczne – uczenie się przez działanie.
W opracowaniach pedagogicznych stosowana jest także zmodyfikowana klasyfikacja uwzględniająca metody: podające, problemowe, aktywizujące, praktyczne, eksponujące i programowane (https://pl.wikipedia.org/wiki/Metoda_nauczania).