Innowacje są połączeniem kreatywności oraz procesu wdrażania nowych pomysłów. Jak każda zmiana, wymagają odwagi i gotowości do podjęcia ryzyka. O ile wymyślanie pomysłów może odbywać się w dowolnym miejscu indywidualnie lub grupowo, o tyle innowacja wdrażana jest w środowisku szkoły. To proces publiczny i może być komentowany oraz oceniany przez innych. Innowatorzy muszą zatem liczyć się z reakcją otoczenia – czy udzieli wsparcia, zrozumie, że nie wszystko musi się udać, czy też skrytykuje i wyolbrzymi niepowodzenia?Fragment artykułu z miesięcznika "Dyrektor Szkoły" 2019/8
Decyzja nauczyciela o poszukiwaniu nowych rozwiązań oraz ich wdrożeniu zależy w dużym stopniu od tego, czy klimat społeczny w jego szkole sprzyja innowacjom, czy raczej do nich zniechęca. Mówiąc o klimacie społecznym, mam tu na myśli nastawienie społeczności szkolnej do innowatorów i innowacji. Jego przejawem są zapisy w dokumentach programowych, spójne z nimi normy wpływające na akceptowane zachowania oraz przyjęte formy komunikacji. Wynika z nich np., czy nauczyciele wspierają innowatorów i są gotowi wdrażać przetestowane przez nich rozwiązania, czy uczniowie chcą brać udział w niestandardowych zajęciach, czy rodzice akceptują ryzyka i nie obawiają się, że udział w innowacyjnych działaniach utrudni dziecku zdanie egzaminu.
Niesłychanie ważne jest nastawienie dyrektora do innowacji, bo ma on wpływ na to, jakie postawy są wspierane i nagradzane, a także na jakie działania przeznaczane są zasoby szkoły. Swoją postawą i zachowaniem w istotny sposób oddziałuje na innych. Odgrywa też kluczową rolę w wyjaśnianiu celów innowacji rodzicom, partnerom lokalnym oraz urzędnikom odpowiedzialnym za edukację w gminie, a tym samym w budowaniu na poziomie społeczności lokalnej klimatu wsparcia dla nowatorskich rozwiązań.
