W niniejszym artykule wyjaśniam, jak doceniać i mierzyć rozwój kompetencji wolontariuszy, opisuję też narzędzia refleksji oraz metody ewaluacji działań wolontariatu uczniowskiego.
Fragment artykułu z miesięcznika "Dyrektor Szkoły" 2019/9
Pomagając w różnej formie w wolontariacie szkolnym, dzieci i młodzież rozwijają swoje kompetencje w postaci wiedzy, umiejętności i postaw. Są to najczęściej kompetencje społeczne (takie jak współpraca w grupie, empatia), inicjatywność i przedsiębiorczość, ale też wiele innych, np. kompetencje cyfrowe, artystyczne, językowe.
Wolontariat jest więc nie tylko doświadczeniem działania społecznego, ale też uczenia się w tym działaniu – w tym sensie ma wymiar wychowawczy oraz edukacyjny i wspiera realizację podstawowej misji szkoły. By ten proces wzmocnić, warto inicjować refleksję nad procesem uczenia się wolontariuszy.
Oto kilka korzyści z tworzenia wolontariuszom okazji do autorefleksji:
1. Rozwijanie kompetencji uczenia się oraz samoświadomości. Uczniowie przyzwyczajeni do częstej autorefleksji będą w stanie samodzielnie oceniać i ewaluować inne doświadczenia oraz procesy edukacyjne, podejmować bardziej świadome decyzje (np. angażować się w to, co sprawia im radość lub daje możliwości rozwoju), rozpoznawać swoje mocne strony.
2. Motywacja. Wbrew rozpowszechnionej (również wśród części wolontariuszy) opinii, że wolontariat to tylko dawanie, uczniowie czerpią z niego wiele korzyści – od satysfakcji ze zrobienia czegoś dobrego czy doświadczenia bycia w grupie i budowania relacji, poprzez nowe kontakty i umiejętności, po możliwości rozwoju zawodowego. Wolontariat wymaga jednak stałego podtrzymywania motywacji – jednym z narzędzi może być uświadomienie wolontariuszom zmian, które zaszły w nich samych i w osobach, na rzecz których działali.
