W procesie doskonalenia swojego warsztatu pracy dyrektor musi odpowiedzieć na istotne pytania dotyczące obszarów i kryteriów jakości tego doskonalenia. Ważne, by nie wpadł przy tym w pułapki myślowe, które mogą utrudnić osiągnięcie założonych celów.
Fragment artykułu z miesięcznika "Dyrektor Szkoły" 2020/7
Na kulturowy wizerunek człowieka sukcesu, do którego nakreślenia przyczyniają się niestety „specjaliści” bezpodstawnie i/lub wybiórczo powołujący się na psychologię, składają się przekonania, że:
- wysokie poczucie własnej wartości jest warunkiem odniesienia sukcesu zawodowego (osoby z kompleksami mają takich sukcesów nie osiągać),
- kluczem rozwoju jest pozytywne myślenie, ponieważ warunkuje udaną realizację celów,
- rozwój polega przede wszystkim na rozpoznaniu własnego potencjału i wewnętrznych zasobów oraz ich powiększaniu i wykorzystaniu,
- spełnienie tych warunków sprawia, że doskonalenie przebiega bez wysiłku, a zawodowy rozwój przychodzi łatwo.
Co mówią wyniki badań? Nie jest prawdą, że wysokie poczucie własnej wartości to warunek sukcesów. Jak się okazało, poczucie własnej wartości jako zagadnienie empiryczne jest słabym konstruktem teoretycznym dla przewidywania jakichkolwiek interesujących zjawisk w psychologii, co jest faktem od wielu, wielu lat. W oczywisty więc sposób praktycy w dziedzinie psychologii – naukowcy przywiązani do faktów i danych – musieli już całkowicie porzucić tę koncepcję, prawda? (…) Jesteśmy w stanie dostrzec, dlaczego psychologowie sądzą, że pozytywne złudzenia i samooszukiwanie się znajdują wytłumaczenie na gruncie koncepcji poczucia własnej wartości. Dzieje się tak dlatego, że zdaniem psychologów potrzeba poczucia własnej wartości wyjaśnia prawie wszystko. Dowody wskazują dla odmiany, że nie wyjaśnia ona niemal niczego (Kurzban, 2014, s. 185–186).
Gdyby generalna wysoka samoocena decydowała o sukcesach zawodowych, musiałbym zalecać dyrektorom pragnącym się doskonalić, by w pierwszej kolejności „pokochali siebie”. Tymczasem koreluje ona z tymi sukcesami słabo lub wcale.
