Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 września 2015 r., VI ACa 1402/14
Krzysztof Piotr Sokołowski
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 września 2015 r., VI ACa 1402/14
Glosa
W glosowanym wyroku należało rozstrzygnąć o dwóch spornych kwestiach – wymagalności roszczenia o zwrot nienależnego świadczenia oraz terminu, w jakim ten zwrot powinien nastąpić, jak również dopuszczalności zatrzymania zadatku po upływie terminu z art. 390 Kodeksu cywilnego. Wbrew twierdzeniom Sądu, lepsze argumenty przemawiają za tym, że w przypadku odpadnięcia podstawy prawnej nienależnego świadczenia, o czym wzbogacony wie, roszczenie o jego zwrot staje się natychmiast wymagalne z odpadnięciem podstawy prawnej i od tego momentu też uprawniony może naliczać odsetki za opóźnienie, zgodnie z paremią fur est semper in mora. Przemawia za nim wykładnia literalna, historyczna i systemowa, a również zwykłe zasady słuszności i sprawiedliwości. Poza tym, Sąd Apelacyjny w zaskarżonym wyroku nieprawidłowo uznał zatrzymanie zadatku za dopuszczalne po upływie rocznego terminu z art. 390 § 3 zd. 1 k.c.
Słowa kluczowe: zadatek, nienależne świadczenie, przedawnienie, prekluzja
Krzysztof Piotr Sokołowski
Judgment of the Court of Appeal in Warsaw of 18 September 2015, VI ACa 1402/14
Commentary
In the commented judgement it was necessary to resolve two problems: when a claim for the return of an undue performance matures and when it should be returned, as well as whether one can retain earnest money after the expiry of the one-year term set out in Art. 390 of the Polish Civil Code. Contrary to what the Court held, there are more convincing arguments in favour of the conception that with the elimination of the reason for the undue performance, of which the enriched party is aware, the claim for the return of the undue performance matures. From that moment onwards, the other party is entitled to default interest, according to the fur est semper in mora principle. Both the linguistic, historical and systemic interpretation, as well as ordinary principles of equity and justice support this conception. Furthermore, the Court of Appeal incorrectly held that it was legal to retain the earnest money after the expiry of the one-year term set out in Art. 390(3) first sentence of the Polish Civil Code.
Keywords: earnest money, undue performance, limitation, preclusion
Jarosław Kuropatwiński
Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 17 marca 2016 r., V CSK 379/15
Glosa
Autor glosy zgadzając się z rozstrzygnięciem Sądu Najwyższego, zgłosił uwagi krytyczne do tezy i uzasadnienia tego orzeczenia. Jego zastrzeżenia budzi zakwalifikowanie wierzytelności z zawartej umowy o roboty budowlane do kategorii wierzytelności przyszłych. Glosator wskazuje na to, że konieczne jest dokonywanie właściwej dystynkcji pomiędzy wierzytelnościami o nieustalonej treści a wierzytelnościami przyszłymi. W dalszej części glosy autor krytykuje sposób uzasadnienia przez Sąd Najwyższy zasady, zgodnie z którą w razie kolizji rozporządzeń wierzytelnością przyszłą skuteczne jest rozporządzenie najwcześniejsze, wskazując na odmienny i bardziej przekonujący sposób uzasadnienia tej zasady prezentowany wcześniej w doktrynie.
Słowa kluczowe: cesja wierzytelności przyszłych, pojęcie wierzytelności przyszłej, umowa przelewu, kolizja przelewu wierzytelności przyszłej z jej zajęciem w sądowym postępowaniu egzekucyjnym, czynność prawna o podwójnym skutku, skutek ex tunc/ex nunc
Jarosław Kuropatwiński
Judgment of the Supreme Court - Civil Chamber of 17 March 2016, V CSK 379/15
Commentary
The author of this commentary, while agreeing with the decision reached by the Supreme Court, makes some critical remarks about the operative part of the judgement and the statement of reasons. The author objects to classifying receivables under an existing construction works contract to the category of future receivables. The commentator indicates that it is necessary to properly distinguish between receivables of indeterminate amounts and future receivables. Later on, the author criticises the way in which the Supreme Court justifies the principle according to which in case of conflict between multiple measures taken in respect of a future receivable the first measure takes effect, indicating a different and more convincing justification of this principle presented earlier in literature.
Keywords: assignment of future receivables, notion of future receivable, assignment agreement, conflict of assignment of a future receivable and its attachment in court enforcement proceedings, dual-effect legal transaction, ex tunc/ex nunc effect
Andrzej Szlęzak
Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 17 marca 2016 r., V CSK 379/15
Glosa
W komentowanym wyroku, Sąd Najwyższy przyjął, że (1) umowa przelewu może przybrać postać tzw. czynności o podwójnym skutku, a także że (2) możliwe jest nabycie wierzytelności przez cesjonariusza z mocą wsteczną (od daty zawarcia umowy przelewu), gdy w miejsce „wierzytelności przyszłej” pojawi się, już po zawarciu umowy, wierzytelność w dojrzałej postaci.
Autor glosy nie zgadza się z tymi poglądami. Jego zdaniem umowa przelewu jest zawsze tylko czynnością rozporządzającą, choć sam przelew – a więc przejście wierzytelności pomiędzy cedentem a cesjonariuszem – może być rezultatem tzw. czynności o podwójnym skutku, jak to głosi art. 510 Kodeksu cywilnego. Ponadto autor twierdzi, że nabycie wierzytelności w okolicznościach wyżej opisanych możliwe jest wyłącznie ze skutkiem ex nunc, tj. z chwilą przekształcenia się „wierzytelności przyszłej” w „dojrzałą” wierzytelność, a nie ze skutkiem od daty zawarcia umowy przelewu (ex tunc).
Słowa kluczowe: cesja wierzytelności przyszłych, pojęcie wierzytelności przyszłej, umowa przelewu, kolizja przelewu wierzytelności przyszłej z jej zajęciem w sądowym postępowaniu egzekucyjnym, czynność prawna o podwójnym skutku, skutek ex tunc/ex nunc
Andrzej Szlęzak
Judgment of the Supreme Court – Civil Chamber of 17 March 2016, V CSK 379/15
Commentary
In the commented judgment, the Supreme Court holds that (1) an agreement for assignment of a receivable may take the form of a so-called dual-effect legal transaction, and that (2) an assignee may acquire a receivable with a retroactive effect (as from the date of entering into an assignment agreement), when a ‘future receivable’ is transformed, after the execution of an assignment agreement, into a mature receivable.
The author disagrees with both views. In his opinion, an assignment agreement may only be a dispositional legal transaction, while the assignment alone, i.e., a transfer of a receivable between the assignor and the assignee, may be the outcome of a dual-effect legal transaction, as stipulated in Art. 510 of the Polish Civil Code. Moreover, the author holds that the acquisition of a receivable in the above-mentioned circumstances may only be effected ex nunc, i.e. as from the moment when the receivable is transformed from a ‘future receivable’ into a ‘mature’ one, and not as of the date when the assignment agreement is made (ex tunc).
Keywords: assignment of future receivables, notion of future receivable, assignment agreement, conflict of assignment of a future receivable and its attachment in court enforcement proceedings, dual-effect legal transaction, ex tunc/ex nunc effect
Jerzy P. Naworski
Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 19 stycznia 2017 r. (II CSK 154/16)
Glosa
Wyrok Sądu Najwyższego dotyczy interpretacji art. 4181 § 5 Kodeksu spółek handlowych. Przepis ten stanowi, że akcjonariusze mniejszościowi, których akcje podlegają przymusowemu odkupowi, powinni w terminie miesiąca od dnia walnego zgromadzenia, złożyć w spółce dokumenty akcji lub dowody ich złożenia do rozporządzania spółki. Złożenie tych dokumentów jest elementem procedury przymusowego odkupu akcji mniejszościowych akcjonariuszy (sell out). Kontrowersje budzi charakter terminu przewidzianego w art. 4181 § 5 k.s.h. Sąd Najwyższy uznał, że nie jest on terminem zawitym. Glosa skupia się na krytyce tego stanowiska i argumentach przemawiających za terminem prekluzyjnym, którego upływ powoduje wygaśnięcie roszczenia akcjonariusza mniejszościowego o nakazanie złożenia akcjonariuszom większościowym albo spółce oświadczenia o odkupie tych akcji, których dokumenty albo dowody ich złożenia do rozporządzenia spółki nie zostały złożone w spółce.
Słowa kluczowe: akcje, prawo przymusowego odkupu akcji, termin zawity (prekluzyjny), wygaśnięcie roszczenia, nadużycie prawa podmiotowego
Jerzy P. Naworski
Judgment of the Supreme Court - Civil Chamber of 19 January 2017 (II CSK 154/16)
Commentary
This judgment of the Supreme Court concerns interpretation of Art. 4181(5) of the Code of Commercial Partnerships and Companies. It provides that minority shareholders whose shares are covered by a sell-out should, within one month of the day of the general meeting, submit to the company the share documents or proof of their submission at the company’s disposal. Submission of those documents is an element of the sell-out procedure. There are controversies concerning the nature of the time limit provided for in Art. 4181 (5) of the Code. The Supreme Court recognised it was not a preclusive one. The commentary focuses on a criticism of this viewpoint and on arguments in favour of a preclusive time limit, whose elapse extinguishes the minority shareholder’s right to demand that the majority shareholders or the company repurchase their shares if the company did not receive the share documents or proof of their submission at the company’s disposal.
Keywords: shares, right of sell-out, final (preclusive) time limit, extinction of a claim, abuse of a legal right
Anna Błachnio-Parzych
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 grudnia 2016 r., K 45/14
Karne prawo – rzeczywisty zbieg przestępstwa i wykroczenia – zgodność art. 10 § 1 Kodeksu wykroczeń z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej
Glosa
Glosowane orzeczenie dotyczy zgodności art. 10 § 1 Kodeksu wykroczeń z art. 2 i 45 Konstytucji, art. 4 ust. 1 Protokołu nr 7 do Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 14 ust. 7 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych. Glosa ma charakter krytyczny. Stwierdzono w niej, że wprawdzie Trybunał Konstytucyjny zajął w tym orzeczeniu stanowisko dotyczące wielu trudnych zagadnień prawnych, które zasługuje na aprobatę, ale przyjął niewłaściwy sposób rozumienia tożsamości czynu.
Słowa kluczowe: zbieg przepisów, zbieg idealny, zasada ne bis in idem, wykroczenie, art. 10 § 1 Kodeksu wykroczeń
Anna Błachnio-Parzych
Judgment of the Constitutional Tribunal on 1 December 2016, K 45/14
Commentary
The judgment relates to the compatibility of Art. 10(1) of the Code of Peety Offences to Art. 2 and Art. 45(1) of the Polish Constitution, Art. 4(1) of Protocol No. 7 to the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms, and Art. 14(7) of the International Covenant on Civil and Political Rights. The commentary has a critical character. The author recognizes that the Constitutional Tribunal expressed views regarding many difficult legal issues that are worth a positive assessment. However the reason for the negative evaluation of the judgment is that the very act is identified incorrectly.
Keywords: concurrence of provisions, ideal concurrence, the ne bis in idem principle, petty offence (misdemeanor), Art. 10(1) of the Code of Petty Offences to the Polish Constitution
Dariusz Wysocki
Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 13 lutego 2017 r., V KK 298/16
Glosa
Od 1 lipca 2015 r. nie istnieje w systemie prawnym instrument (podstawa procesowa), pozwalający sądowi rozpoznającemu nadzwyczajny środek zaskarżenia uchylić mocą art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k. prawomocny wyrok z powodu nieobecności oskarżonego na rozprawie głównej, która de lege lata nie jest obowiązkowa. Sąd ten nie dysponuje po prostu uprawnieniem do wyeliminowania na tej podstawie z porządku prawnego orzeczenia wydanego w sposób wadliwy.
W wypadku nieobecności oskarżonego na rozprawie głównej bezwzględna przyczyna odwoławcza, określona w art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k., zachodzi tylko wtedy, gdy oskarżony nie był obecny na rozprawie w takim zakresie, w jakim jego udział ustawa uznaje za obowiązkowy. Poza tym obszarem regulacji nieobecność oskarżonego na rozprawie głównej nie jest objęta zakresem sankcjonowania normy art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k. i może stanowić jedynie zwykłą przyczynę odwoławczą.
Słowa kluczowe: bezwzględna przyczyna odwoławcza, obowiązkowa obecność oskarżonego na rozprawie głównej, nieobecność oskarżonego na rozprawie głównej
Dariusz Wysocki
Judgment of the Supreme Court – Criminal Chamber of 13 February 2017, V KK 298/16
Commentary
Since 1 July 2015, there has been no instrument (legal grounds) in the legal system to allow the court hearing an extraordinary appeal to revoke the final judgment because of the absence of the accused at the main hearing, because the latter’s presence is not mandatory as the law stands not. Such a court does not simply have the power to eliminate the judgment issued improperly from the legal order under Art. 439(1)(11) of the Code of Criminal Procedure.
If the accused is absent at the main hearing, this constitutes absolute grounds for appeal, as referred to in Art. 439(1)(11) CCP, only in case that the accused was absent during trial when his/her presence was considered mandatory according to the law. Otherwise, absence of the accused person during the trial is outside the scope of sanctions resulting from Art. 439(1)(11) CCP and can only be considered as ordinary grounds for appeal.
Keywords: absolute grounds for appeal, mandatory presence of accused at the main hearing, absence of the accused at the main hearing
Helena Szewczyk
Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 28 września 2016 r., III PZP 3/16
Glosa
W niniejszej sprawie Sąd Najwyższy uznał, że wniesienie przez pracownika odwołania od wypowiedzenia (wystąpienie z roszczeniami z tytułu naruszającego prawo wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie art. 45 § 1 Kodeksu pracy) nie jest warunkiem zasądzenia na jego rzecz odszkodowania z art. 183d Kodeksu pracy z tytułu dyskryminującej przyczyny wypowiedzenia lub dyskryminującej przyczyny wyboru pracownika do zwolnienia z pracy. Zdaniem Sądu Najwyższego Kodeks pracy nie zawiera regulacji wprowadzającej zależność między roszczeniem z art. 45 § 1 Kodeksu pracy a roszczeniem z art. 183d Kodeksu pracy. Są to dwa niezależne i odrębne roszczenia pracownika przysługujące mu z tytułu odmiennych naruszeń prawa przez pracodawcę. Pracownik zatem może domagać się przed sądem pracy odszkodowania za dyskryminację spowodowaną przyczyną zwolnienia go z pracy, zarówno żądając odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, jak i nie kwestionując samego wypowiedzenia umowy o pracę. Może on zatem żądać odszkodowania z tytułu dyskryminacji w zatrudnieniu, nawet jeżeli sąd oddali powództwo pracownika z tytułu rozwiązania umowy o pracę jako niezasadne. Sama wadliwość rozwiązania stosunku pracy nie przesądza jednak jeszcze o uznaniu zachowania pracodawcy za dyskryminujące pracownika.
Słowa kluczowe: pracownik, przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę, dyskryminacja w zatrudnieniu, odszkodowanie z art. 183d Kodeksu pracy
Helena Szewczyk
Resolution of 7 judges of the Supreme Court – Labour Law, Social Security and Public Affairs Chamber of 28 September 2016, III PZP 3/16
Commentary
In this case the Supreme Court considered that whether or not the employee appeals against termination (pursuing claims for unlawful termination of his/her employment contract under Art. 45(1) of the Labour Code) is not a condition for awarding this employee damages under Art. 183d LC for a discriminatory reason for such termination or a discriminatory reason for choosing an employee to be dismissed. According to the Supreme Court, the Labour Code does not introduce a dependency between claims under Art. 45(1) LC and claims under Art. 183d LC. These are two independent and separate types of claims an employee has for the employer’s various infringements of the law. The employee can claim, in court proceedings, damages for discrimination caused by the reason why he/she was dismissed, both if they additionally claim damages for unlawful termination of the emplacement contract and if they do not challenge the very termination of employment. The employee can thus claim damages for discrimination in employment, even if the court dismisses their other claim concerning termination of employment as unfounded. The defective termination of the employment relationship is not decisive for considering the employer’s behaviour to amount to discrimination of the employee.
Keywords: employee, reason for termination of employment contract, discrimination in employment, compensation under Art. 183d of the Labour Code
Jerzy Wratny
Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 19 stycznia 2017 r., I PK 33/16
Glosa
Autor glosy polemizuje z tezami orzeczenia Sądu Najwyższego, wskazując w szczególności, że pracodawca nie może w drodze polecenia zobowiązać pracownika do ujawnienia zamiaru podjęcia dodatkowej aktywności zawodowej oraz że tego rodzaju zamiar (akt woli) należy do sfery prywatności pracownika i stanowi jego dobro osobiste. Bezpodstawne jest w tym przypadku powoływanie się na pracowniczy obowiązek dbałości o zakład pracy (art. 100 § 2 pkt 4 k.p.).
Słowa kluczowe: obowiązek informacyjny pracownika, zamiar podjęcia dodatkowego zatrudnienia, obowiązek pracownika dbałości o dobro zakładu pracy
Jerzy Wratny
Judgment of the Supreme Court – Labour law, Social Security and Public Affairs Chamber of 19 January 2017, I PK 33/16
Commentary
The author of this commentary criticises the operative part of the Supreme Court’s judgement dated 19 January 2017. In particular, he indicates that the employer is not allowed to obligate an employee to disclose his/her intention to undertake additional employment by way of an instruction (that is, not on the basis of contract). In the author’s opinion, such an intention belongs to the employee’s private sphere. In this case there are no grounds for referring to the employee’s duty to take care of the employer’s assets (Art. 100(2) of Polish Labour Code).
Keywords: employee information duty, intention to undertake additional employment, duty to take care of the employer’s assets
Magdalena Klimas
Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 8 grudnia 2016 r., II PK 264/15
Glosa
W glosowanym wyroku Sąd Najwyższy stwierdził, że w przypadku nieuzasadnionego rozwiązania lub naruszającego przepisy o wypowiadaniu umów o pracę wypowiedzenia umowy pracę przez pracodawcę zmiana roszczenia przez pracownika z żądania odszkodowania na żądanie przywrócenia do pracy wymaga zgody pracodawcy. Zdaniem Sądu Najwyższego wynika to z zasady nawiązania stosunku pracy, który chroni również pracodawcę. Glosatorka nie zgadza się z powyższym stanowiskiem Sądu. W sytuacji bowiem, gdy pracodawca rozwiązał z pracownikiem umowę o pracę i strony pozostają w sporze, oczekiwanie, że pracodawca wyrazi zgodę na przywrócenie pracownika do pracy, jest skazane z góry na niepowodzenie. Poza tym, strony prowadząc spór przed sądem, zobligowane są do wykonania prawomocnego wyroku, nawet, jeżeli jego treść im nie odpowiada.
Słowa kluczowe: wypowiedzenie umowy o pracę, rozwiązanie umowy o pracę, przywrócenie do pracy
Magdalena Klimas
Judgment of the Supreme Court - Labour Law, Social Security and Public Affairs Chamber of 8 October 2016, II PK 264/15
Commentary
In the commented judgment, the Supreme Court found that in case of unjustified dissolution or unlawful termination of an employment contract by the employer (infringing the provisions on terminating employment contracts), the change of the employee’s claim from one for damages to one for reinstatement for work requires the employer’s consent. According to the Supreme Court this follows from the principle of establishing the employment relationship, which also protects the employer. This commentator disagrees with the Court’s above view. Because in a situation when the employer terminated the employment contract with the employee and the parties are engaged in a dispute, expecting the employer to agree to reinstate the employee to work is bound to fail. Moreover, if the parties refer their debate to a court, they are obliged to enforce a valid judgment even if they are dissatisfied with its contents.
Keywords: termination of employment contract, dissolution of employment contract, reinstatement to work
Wojciech Chróścielewski
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 marca 2016 r., I OSK 144/15
Glosa
Autor glosy podziela stanowisko sądu, że pracownik organu, który wydawał decyzję kasacyjną, nie podlega wyłączeniu od udziału w postępowaniu odwoławczym od ponownej decyzji organu pierwszej instancji będącej następstwem owej decyzji kasacyjnej. Decyzja kasacyjna nie rozstrzyga o istocie sprawy, ale wyłącznie stwierdza, że braki w postępowaniu wyjaśniającym uniemożliwiają merytoryczne rozpatrzenie sprawy. Glosator uważa jednak, że po nowelizacji Kodeksu postępowania administracyjnego w 2017 r., jeżeli organ odwoławczy dokona w swej decyzji wytycznych co do wykładni prawa będzie jednak podlegał takiemu wyłączeniu.
W ocenie autora nie jest trafna druga część tezy komentowanego orzeczenia. Po uchyleniu decyzji przez sąd, pracownik, który wydawał zaskarżoną decyzję, będzie podlegał wyłączeniu od udziału w ponownym rozpoznaniu sprawy. Sformułowana w art. 24 § 1 pkt 5 Kodeksu postępowania administracyjnego przesłanka wyłączenia pracownika w sprawie „w której brał udział w wydaniu zaskarżonej decyzji” obejmuje bowiem także swym zakresem zaskarżenie decyzji do sądu.
Słowa kluczowe: instytucja wyłączenia w postepowaniu administracyjnym, zapewnienie bezstronności orzekania, decyzja kasacyjna, ponowne rozpoznanie sprawy
Wojciech Chróścielewski
Judgment of the Supreme Administrative Court of 1 March 2016, II OSK 144/15
Commentary
The author shares the court’s view that an employee of the authority which issued the cassation appeal is not disqualified from proceedings concerning an appeal against the new decision of the first-instance authority, issued as a consequence of that cassation decision. A cassation decision is not based on the merits of the case, but only states that defects at the stage of evaluation prevent the case from being examined on the merits. Yet this commentator believes that, after the amendments introduced in the Code of Administrative Procedure in 2017, if the appellate authority provides in its decision any guidelines about the interpretation of the law, then it will be disqualified.
The author believes that the second part of the examined judgment’s operative part is incorrect. Once a court sets aside the decision, the employee who issued the challenged decision will be disqualified from re-examination of the case. This is so because the reason for disqualification of the employee from a case ‘in which he/she participated in the issue of the decision appealed against’, formulated in Art. 24(1)(5) of the Code of Administrative Procedure, includes also the appeal against a decision to a court.
Keywords: disqualification in administrative proceedings, ensuring impartiality of adjudication, cassation decision, re-examination of the case
Tomasz Nieborak
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 września 2016 r., I FSK 348/15
Glosa
Glosa dotyczy orzeczenia traktującego o ważnej i wydawałoby się oczywistej kwestii skierowania przez organ podatkowy postanowienia o wszczęciu postępowania w sprawie odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki. W przedmiotowej sprawie skierowane ono zostało na adres zamieszkania znany organowi z ewidencji podatników, lecz faktycznie nieaktualny, co wynikało z uchybienia przez adresata obowiązkowi aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym w rozumieniu ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników. Sytuacja ta zrodziła wątpliwość co do skuteczności tego rodzaju doręczenia i związanej z nią odpowiedzialności podatnika za uchybienie powyższemu obowiązkowi. Glosowane orzeczenie wydaje się wyznaczać nową linię orzeczniczą, która w swej istocie stoi na straży podatnika i jest w opozycji to tej wypracowanej w innych wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Słowa kluczowe: podatek, ordynacja podatkowa, odpowiedzialność podatnika, skuteczność doręczenia, aktualizacja danych adresowych
Tomasz Nieborak
Judgment of the Supreme Administrative Court of 8 September 2016, I FSK 348/15
Commentary
This commentary discusses a judgment concerning an important and seemingly obvious issue of a tax authority sending a decision to initiate proceedings in the matter of liability for tax arrears of a company/partnership. In the case in question the authority sent the decision to the residence address known from taxpayer records, but actually no longer correct, because the addressee failed to discharge the duty to update the information contained in the records, within the meaning of the Act on the Principles of Keeping Records and Identifying Taxpayers and Tax Remitters. This situation gave rise to doubts as to the effectiveness of such service and the related liability of the taxpayer for failure to discharge the aforementioned duty. The commented judgment seems to start a new line of case law, which in essence protects the taxpayer and opposes the one developed in other judgments of the Supreme Administrative Court.
Keywords: tax, Tax Ordinance Act, taxpayer’s liability, effective service, updating address information
Przemysław Nowakowski-Węgrzynowski
Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2017 r., II GPS 1/17
Glosa
Wobec narastających wątpliwości, czy możliwe jest wszczęcie postępowania administracyjnego w jednym z trybów nadzwyczajnej weryfikacji decyzji administracyjnych, w przypadku gdy wobec tego samego aktu prowadzona jest kontrola sądowoadministracyjna, Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego wystąpił z wnioskiem o podjęcie uchwały abstrakcyjnej w składzie 7 sędziów. NSA w podjętej uchwale dopuścił możliwość wszczęcia stosownego postępowania nadzwyczajnego, ale jednocześnie wskazał, że konieczne jest jego zawieszenie na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego.
Słowa kluczowe: zawieszenie postępowania administracyjnego, kontrola sądowoadministracyjna, tryby nadzwyczajne, kwestia prejudycjalna
Przemysław Nowakowski-Węgrzynowski
Judgment of the Supreme Administrative Court in Warsaw of 5 June 2017, II GPS 1/17
Commentary
In view of growing doubts whether it is possible to initiate administrative proceedings in one of the procedures of extraordinary verification of administrative decisions when the same instrument is being reviewed by an administrative court, the President of the Supreme Administrative Court made a motion for a panel of 7 judges to adopt an abstract resolution (not concerning any specific case). In the resolution, the Court permitted the relevant extraordinary proceedings to be initiated, but indicated that it was necessary to suspend such proceedings pursuant to Art. 97(1)(4) of the Code of Administrative Procedure.
Keywords: suspension of administrative proceedings, review by administrative courts, extraordinary procedures, preliminary issue
